نمازگزار از دیدگاه امام ابن قیم رحمه الله
بسم الله، والحمد لله، والصلاة والسلام على رسول الله ، وبعد:
امام ابن قیم رحمه الله در کتاب" الوابل الصیب من الکلم الطیب" نمازگزاران را به 5 دسته تقسیم می کند :
گروه اول: کسی است که ارکان ظاهری وضو و نماز و اوقات و حدود آنرا رعایت نمی کند اين شخص به شدت به نفس خود ظلم می کند.
گروه دوم: کسی که اوقات نماز و ارکان ظاهری وضو و نماز را رعایت می کند اما مجاهده ی نفسش توسط وسوسه ها ضایع و تباه می شود و هنگام نماز با وسوسه ها و افکار دست و پنجه نرم می کند.
گروه سوم: کسی است که حدود و ارکان ظاهری و اوقات وضو و نماز را رعایت می کند و مشغول مجاهدت با نفس خود است ، برای دفع وسوسه ها و افکاری که موجب می شوند نمازش ناقص و ناتمام شود. یعنی این نمازگزار مشغول نماز و جهاد( نفس) است.
گروه چهارم: کسی است که وقتی می خواهد نماز را به پا دارد تمام حقوق و ارکان و حدود آن را رعایت می کند و قلبش را غرق در رعایت حدود آن می کند تا چیزی از آن کاسته و ضایع نشود و تمام هم و غم آن صرف اقامۀ کامل نماز می شود. قلب چنین شخصی غرق در نماز و عبودیت پروردگارش در آن (نماز) است.
گروه پنجم: کسی است که شرایط گروه چهارم را دارد اما قلبش- که مملو از محبت و عظمت پروردگارش است- را در اختیار پروردگارش که ناظر نماز او و مراقب اعمال و رفتار او است- قرار می دهد به طوری که انگار او را می بیند و در واقع وسوسه ها و افکاری که نماز را دچار نقصان می کنند، دچار نابودی می شوند و حجاب بین او و پروردگارش از میان برداشته می شود، این شخص در نمازش غرق در عبودیت خداوند و در اوج لذت و چشم روشنی است.
گروه اول معاقب (مجازات می شوند) گروه دوم محاسب (بازخواست می شوند) گروه سوم مکفرعنه (عفو می شوند) گروه چهارم مثاب (پاداش می گیرند) و گروه پنجم مقرب من ربه(مقرب پروردگارشان هستند)
گروه پنجم مقرب خداوند هستند چرا که در نماز احساس لذت و اتصال و چشم روشنی می کنند.
هرکس در دنیا در نماز خود احساس چشم روشنی کند، هم در دنیا و هم در آخرت به قرب پروردگارش شادمان و مسرور می شود. این شخص کسی است که دیگران با دیدن او شادمان و چشم روشن می شوند و اگر کسی به عبادت پروردگارش شادمان نباشد از دنیا فقط حسرت برایش باقی می ماند. روایت شده است که هر وقت بنده ای می خواهد نماز بخواند خداوند می فرماید: (...حجاب ها را بردارید و اگر شخص قلبش به چیز دیگری متمایل شد خداوند می فرماید حجاب ها را پایین بیاورید).
پس اگر قلب شخصی در هنگام نماز متوجه غیر خدا شود حجابی بین او و خداوند کشیده می شود و شیطان وارد می شود و تمام امور دنیا را بر او عرضه می کند و مانند آیینه آنها را به او نشان می دهد و اگر عبد قلبش را متوجه خداوند کند دیگر شیطان نمی تواند مانع ارتباط قلب شخص و خداوند شود. شیطان وقتی می تواند مانع شود که قلب تمایل و توجه خود را به غیر خدا معطوف کند. رابطه بنده و دشمنش شیطان در نماز این چنین است.
ربنا اجعلنا مقیمی الصلاة و اجعل الصلاة قرة اعیننا
بسم الله، والحمد لله، والصلاة والسلام على رسول الله ، وبعد:
امام ابن قیم رحمه الله در کتاب" الوابل الصیب من الکلم الطیب" نمازگزاران را به 5 دسته تقسیم می کند :
گروه اول: کسی است که ارکان ظاهری وضو و نماز و اوقات و حدود آنرا رعایت نمی کند اين شخص به شدت به نفس خود ظلم می کند.
گروه دوم: کسی که اوقات نماز و ارکان ظاهری وضو و نماز را رعایت می کند اما مجاهده ی نفسش توسط وسوسه ها ضایع و تباه می شود و هنگام نماز با وسوسه ها و افکار دست و پنجه نرم می کند.
گروه سوم: کسی است که حدود و ارکان ظاهری و اوقات وضو و نماز را رعایت می کند و مشغول مجاهدت با نفس خود است ، برای دفع وسوسه ها و افکاری که موجب می شوند نمازش ناقص و ناتمام شود. یعنی این نمازگزار مشغول نماز و جهاد( نفس) است.
گروه چهارم: کسی است که وقتی می خواهد نماز را به پا دارد تمام حقوق و ارکان و حدود آن را رعایت می کند و قلبش را غرق در رعایت حدود آن می کند تا چیزی از آن کاسته و ضایع نشود و تمام هم و غم آن صرف اقامۀ کامل نماز می شود. قلب چنین شخصی غرق در نماز و عبودیت پروردگارش در آن (نماز) است.
گروه پنجم: کسی است که شرایط گروه چهارم را دارد اما قلبش- که مملو از محبت و عظمت پروردگارش است- را در اختیار پروردگارش که ناظر نماز او و مراقب اعمال و رفتار او است- قرار می دهد به طوری که انگار او را می بیند و در واقع وسوسه ها و افکاری که نماز را دچار نقصان می کنند، دچار نابودی می شوند و حجاب بین او و پروردگارش از میان برداشته می شود، این شخص در نمازش غرق در عبودیت خداوند و در اوج لذت و چشم روشنی است.
گروه اول معاقب (مجازات می شوند) گروه دوم محاسب (بازخواست می شوند) گروه سوم مکفرعنه (عفو می شوند) گروه چهارم مثاب (پاداش می گیرند) و گروه پنجم مقرب من ربه(مقرب پروردگارشان هستند)
گروه پنجم مقرب خداوند هستند چرا که در نماز احساس لذت و اتصال و چشم روشنی می کنند.
هرکس در دنیا در نماز خود احساس چشم روشنی کند، هم در دنیا و هم در آخرت به قرب پروردگارش شادمان و مسرور می شود. این شخص کسی است که دیگران با دیدن او شادمان و چشم روشن می شوند و اگر کسی به عبادت پروردگارش شادمان نباشد از دنیا فقط حسرت برایش باقی می ماند. روایت شده است که هر وقت بنده ای می خواهد نماز بخواند خداوند می فرماید: (...حجاب ها را بردارید و اگر شخص قلبش به چیز دیگری متمایل شد خداوند می فرماید حجاب ها را پایین بیاورید).
پس اگر قلب شخصی در هنگام نماز متوجه غیر خدا شود حجابی بین او و خداوند کشیده می شود و شیطان وارد می شود و تمام امور دنیا را بر او عرضه می کند و مانند آیینه آنها را به او نشان می دهد و اگر عبد قلبش را متوجه خداوند کند دیگر شیطان نمی تواند مانع ارتباط قلب شخص و خداوند شود. شیطان وقتی می تواند مانع شود که قلب تمایل و توجه خود را به غیر خدا معطوف کند. رابطه بنده و دشمنش شیطان در نماز این چنین است.
ربنا اجعلنا مقیمی الصلاة و اجعل الصلاة قرة اعیننا