هدهد
Member
- تاریخ ثبت‌نام
- 15/1/13
- نوشته‌ها
- 18
- پسندها
- 0
شاعر عرب گفته است: «وفي العتاب حياة بين أقوام»
یعنی سرزنش موجب زندهماندن اقوام میگردد.
مسلماً امتها به رسالت و دعوت زنده اند و اگر امتی رسالتی را بدوش نکشد و دعوتی را در پیش نگیرد، حیاتش مصنوعی و غیر طبیعی و همانند برگی است که از درخت خود جدا شده باشد. ناگفته پیداست که آبیاری هم به حال این برگ سودی نمیبخشد:
((فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ)) {الرعد 17}
«کف روی آب به هدر می رود، اما آنچه برای مردم مفید است (خود آب) در زمین باقی می ماند».
امت عهد حاضر و آینده ما هستیم و جاودانگی و نصرت ما حتمی است، چون برخوردار از دعوت و رسالتی نبوی هستیم که خداوند جاودانگی و پیروزی آن را تضمین کرده است. ما تحت سیطرۀ ماده و حکم زمان نیستیم، به شرطی که دعوت و رسالت خود را دریابیم و همانند پیش کسوتان این دعوت نبوی، ابتدا در میان خودمان و آنگاه در میان دیگر بیگانگان به دعوت بپردازیم. ما در علوم طبیعی و امکانات نظامی و پیشرفت مادی چندین قرن از امت های معاصر عقب هستیم و مسابقۀ بین ما و آن ها مانند مسابقۀ میان خرگوش و لاک پشت است. چیزی که هست در اینجا خرگوش گذشته از سبکی و سرعت، بیدار است و لاک پشت علاوه بر کندی و سنگینی اش به خواب رفته است. ما اگر بخواهیم به مصاف این امت ها برویم قرن ها طول می کشد تازه بعد از این که به تعادل کامل رسیدیم، اگر دشمن دست به کار شود و به اندازۀ سر موئی در توان مادی و امکانات جنگی از ما جلو بیافتد، برد با او است، زیرا ماده, کور و فاقد شعور است و نمی تواند بین حق و ناحق و شریف و پست فرق بگذارد.
با این حال دعوت و رسالت یعنی همان روحی که بر ماده چیره می شود و اسباب و عوامل را تسخیر می نماید و موجب پیروزی می گردد، می توانند معجزه بیافرینند و خرق عادت بنمایند. چه بسیار گردنکشان و پیروزمندان و حکومت های قدرتمندی را که مقهور و مغلوب ساختند و چه بسیار شاهان جباری را که در برابر بردگان و بینوایان به زانو درآورند.
ای مسلمانان، نیاکان شما در مراکز جاهلیت نخستین منتشر می شدند و می گفتند: «خداوند ما را برانگیخته تا انسان ها را به خواست خودشان از عبادت بندگان به عبادت خدا و از تنگنای دنیا به فراخی آن و از جور ادیان به عدل اسلام درآوریم» و به این ترتیب امت روم را از عبادت مسیح و صلیب و احبار و رهبان و پادشاهان، و امت ایران را از عبادت آتش و کاخ کیانی و امت تورانیرا از عبادت گرگ سفید و امت هند را از عبادت ماده گاو، رهایی بخشیدند و به عبادت خدای یکتا درآوردند و از تنگنای دنیا به فراخی آن و از جور ادیان به عدل اسلام رهنمون شدند. و اکنون جهان مدت هاست که انتظار می کشد سفرای مسلمانان به مراکز جاهلی امروز گسیل شوند و اعلام بکنند که: «خداوند ما را برانگیخته تا بندگان را از عبادت ماده و شکم به عبادت خدای یکتا و از تنگنای دنیای رقابت و سودجویی و حرص و طمع مادی به فراخی دنیای قناعت و ایثار و زهد و شادابی روح و آرامش قلب و از جور نظام سیاسی و اجتماعی به عدل اسلام درآوریم».
این دعوتی است که باید به همت شما رجال جهان اسلام صورت پذیرد.
چون انسانیت بدبخت و سیه روز برای غلبه بر دشمنان خود بانگ برداشته و از شما طلب یاری و مساعدت می کند. جهان امروز از دیروز کمتر تشنه و محتاج به دعوت صحیح اسلامی نیست و اوضاع حالا بهتر از قرن ششم میلادی نمی باشد. البته جهان امروزه در تمام جنبه های زندگی و در تمام حرفه ها و صنعت ها غنی است و مملو از حکومت ها و پر از شخصیت های بزرگ و حرکت ها و دعوت ها می باشد و از طغیان امیال نفسانی به ستوه آمده است و دیگر لزومی به افزودن به آن ها وجود ندارد. در این میان اگر مسلمانان هم امتی مثل سایر امت ها بشوند و هم و غمی جز نفس و شکم خود نداشته باشند، تاریخ گذشته آن ها که با دعوت و جهاد در راه آن، ساخته شد، تجدید نمی شود و موجودیت آن ها در این عصر به عنوان یک واقعیت مسلم پذیرفته نخواهد شد. چون مسلمانان در صدر اسلام موفقیت خود را با عبادت و دعوت مردم به آن، به دست آوردند.
اکنون در نقشۀ جهان، دعوت به سوی خدا تنها ناحیه ای است که امتی و یا دعوتی بدان مشغول نیستند. اگر مسلمان این ناحیه را آباد کنند هم به خودشان و هم به کل بشریت خدمت و خوبی کرده اند و این جهان متمدن را که راه نابودی در پیش گرفته است، رهایی می بخشند.
یعنی سرزنش موجب زندهماندن اقوام میگردد.
مسلماً امتها به رسالت و دعوت زنده اند و اگر امتی رسالتی را بدوش نکشد و دعوتی را در پیش نگیرد، حیاتش مصنوعی و غیر طبیعی و همانند برگی است که از درخت خود جدا شده باشد. ناگفته پیداست که آبیاری هم به حال این برگ سودی نمیبخشد:
((فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ)) {الرعد 17}
«کف روی آب به هدر می رود، اما آنچه برای مردم مفید است (خود آب) در زمین باقی می ماند».
امت عهد حاضر و آینده ما هستیم و جاودانگی و نصرت ما حتمی است، چون برخوردار از دعوت و رسالتی نبوی هستیم که خداوند جاودانگی و پیروزی آن را تضمین کرده است. ما تحت سیطرۀ ماده و حکم زمان نیستیم، به شرطی که دعوت و رسالت خود را دریابیم و همانند پیش کسوتان این دعوت نبوی، ابتدا در میان خودمان و آنگاه در میان دیگر بیگانگان به دعوت بپردازیم. ما در علوم طبیعی و امکانات نظامی و پیشرفت مادی چندین قرن از امت های معاصر عقب هستیم و مسابقۀ بین ما و آن ها مانند مسابقۀ میان خرگوش و لاک پشت است. چیزی که هست در اینجا خرگوش گذشته از سبکی و سرعت، بیدار است و لاک پشت علاوه بر کندی و سنگینی اش به خواب رفته است. ما اگر بخواهیم به مصاف این امت ها برویم قرن ها طول می کشد تازه بعد از این که به تعادل کامل رسیدیم، اگر دشمن دست به کار شود و به اندازۀ سر موئی در توان مادی و امکانات جنگی از ما جلو بیافتد، برد با او است، زیرا ماده, کور و فاقد شعور است و نمی تواند بین حق و ناحق و شریف و پست فرق بگذارد.
با این حال دعوت و رسالت یعنی همان روحی که بر ماده چیره می شود و اسباب و عوامل را تسخیر می نماید و موجب پیروزی می گردد، می توانند معجزه بیافرینند و خرق عادت بنمایند. چه بسیار گردنکشان و پیروزمندان و حکومت های قدرتمندی را که مقهور و مغلوب ساختند و چه بسیار شاهان جباری را که در برابر بردگان و بینوایان به زانو درآورند.
ای مسلمانان، نیاکان شما در مراکز جاهلیت نخستین منتشر می شدند و می گفتند: «خداوند ما را برانگیخته تا انسان ها را به خواست خودشان از عبادت بندگان به عبادت خدا و از تنگنای دنیا به فراخی آن و از جور ادیان به عدل اسلام درآوریم» و به این ترتیب امت روم را از عبادت مسیح و صلیب و احبار و رهبان و پادشاهان، و امت ایران را از عبادت آتش و کاخ کیانی و امت تورانیرا از عبادت گرگ سفید و امت هند را از عبادت ماده گاو، رهایی بخشیدند و به عبادت خدای یکتا درآوردند و از تنگنای دنیا به فراخی آن و از جور ادیان به عدل اسلام رهنمون شدند. و اکنون جهان مدت هاست که انتظار می کشد سفرای مسلمانان به مراکز جاهلی امروز گسیل شوند و اعلام بکنند که: «خداوند ما را برانگیخته تا بندگان را از عبادت ماده و شکم به عبادت خدای یکتا و از تنگنای دنیای رقابت و سودجویی و حرص و طمع مادی به فراخی دنیای قناعت و ایثار و زهد و شادابی روح و آرامش قلب و از جور نظام سیاسی و اجتماعی به عدل اسلام درآوریم».
این دعوتی است که باید به همت شما رجال جهان اسلام صورت پذیرد.
چون انسانیت بدبخت و سیه روز برای غلبه بر دشمنان خود بانگ برداشته و از شما طلب یاری و مساعدت می کند. جهان امروز از دیروز کمتر تشنه و محتاج به دعوت صحیح اسلامی نیست و اوضاع حالا بهتر از قرن ششم میلادی نمی باشد. البته جهان امروزه در تمام جنبه های زندگی و در تمام حرفه ها و صنعت ها غنی است و مملو از حکومت ها و پر از شخصیت های بزرگ و حرکت ها و دعوت ها می باشد و از طغیان امیال نفسانی به ستوه آمده است و دیگر لزومی به افزودن به آن ها وجود ندارد. در این میان اگر مسلمانان هم امتی مثل سایر امت ها بشوند و هم و غمی جز نفس و شکم خود نداشته باشند، تاریخ گذشته آن ها که با دعوت و جهاد در راه آن، ساخته شد، تجدید نمی شود و موجودیت آن ها در این عصر به عنوان یک واقعیت مسلم پذیرفته نخواهد شد. چون مسلمانان در صدر اسلام موفقیت خود را با عبادت و دعوت مردم به آن، به دست آوردند.
اکنون در نقشۀ جهان، دعوت به سوی خدا تنها ناحیه ای است که امتی و یا دعوتی بدان مشغول نیستند. اگر مسلمان این ناحیه را آباد کنند هم به خودشان و هم به کل بشریت خدمت و خوبی کرده اند و این جهان متمدن را که راه نابودی در پیش گرفته است، رهایی می بخشند.
آخرین ویرایش:
